Een interview met Nancy Evers

‍

Een verjaardagscadeau van haar man was vijftien jaar geleden de redding van Nancy Evers: een preventief gezondheidsonderzoek. Al twee jaar liep ze rond met pijnklachten op haar borst en schouders en ze had last van chronische vermoeidheid. Er was echter niets aan de hand, werd haar na een bloedtest verzekerd door een arts. “Neem maar een paracetamolletje”, was het advies, “het zit tussen je oren.”

Tot aan die dag van het onderzoek: Binnen een halve minuut had de arts gezien wat er aan de hand was. Op de echo was een verwijding van de aorta te zien over een lengte van zes centimeter, ze was een wandelende tijdbom. “De dag erop zat ik met alle informatie bij mijn huisarts en die verwees mij door naar een cardioloog.

Een aantal weken later moest ik een openhartoperatie ondergaan”. Je leeft in een roes, schetst ze hoe ze ‘van de ene dag op de andere hartpatiënt werd’. Behalve de verwijding in de aorta bleek ze ook nog een zwaar verkalkte aortaklep te hebben die vervangen werd door een mechanische en kreeg ze een pacemaker.

‍

Levensmotto

‍

Dat was niet het enige waar ze tegenaan liep. Na haar revalidatie ging ze weer aan het werk bij de bank, maar kreeg ze naar eigen zeggen veel tegenwerking. Het was midden in de bankencrisis met alle fusieperikelen van dien. Uiteindelijk vertrok ze in 2014. “Ik dacht dat mijn leven stopte, maar vond de kracht om door te gaan.’’

Doorgaan in je eigen kracht was vanaf dat moment het levensmotto van Nancy. En dat kwam haar goed van pas. “Veel mensen denken dat je als hartpatiënt helemaal niets meer mag of kunt. Flauwekul natuurlijk! Niet alles is meer mogelijk, maar je kunt het ook positief bekijken: wat kun je nog wel?’’

{{gallery1}}

Halve marathon

‍

Ze voegde daad bij het woord en ging hardlopen. Een wedstrijd van vijf kilometer werd er een van tien, daarna volgde de Dam tot Damloop. Hand in hand met haar man kwam ze over de finish, een magisch moment. Trots is ze ook op de halve marathon van Amsterdam. Alle medailles hangen in de woonkamer. “Niet om mezelf op de borst te slaan, maar als een goede herinnering en als een anker.”

Al jaren is ze inmiddels betrokken als vrijwilliger bij de Hartstichting. Ook bereidt ze vrouwen voor op een (open) hartoperatie en begeleidt ze hen daarna weer bij het weer oppakken van de draad van hun leven. Prachtig werk, zegt ze. “Want hoe mooi is het als je mensen op die manier een steuntje in de rug kunt geven.’’

‍

Sinterklaas

‍

Zeilen is altijd een passie van Nancy en haar man geweest. Niet zo vreemd als je in Hoorn woont, pal aan het Markermeer. Maar een paar jaar geleden kreeg ze een nieuwe tegenslag: ze kreeg artrose in haar handen. “Ik liet van alles uit mijn handen vallen’’, schetst ze, “en mijn ergotherapeut zag dat de kracht in mijn handen enorm was afgenomen. Toen de ontstekingen verdwenen waren, stuurde ze me door naar Manometric. Ik had er nog nooit van gehoord en wist echt niet wat mij te wachten stond. Op de afspraak stak ik mijn hand in een futuristisch uitziende scanner, heel bijzonder. Ook heel positief is het feit dat ik echt niet het gevoel had dat ik daar als patiënt zat. Twee weken later waren de braces klaar. Was toen best wel een spannend moment en het leek wel Sinterklaas. De braces in prachtige doosjes!’’

“Ik deed ze om en dacht: dit kan niet waar zijn, zoveel comfort en deze steun. Je hebt weer het vertrouwen dat je nu alles weer kunt oppakken en dat maakt het leven zoveel gemakkelijker. Kijk, ik kan met mijn handen geen vijftien of twintig kilo oppakken maar ik kan wel een normaal leven leiden. En hoeveel is dat waard? Hoe mooi is het dat je geen pilletjes hoeft te slikken maar geholpen kunt worden met een brace? Zo zie je maar: Nancy versie 2.0.’’

‍

Mano Air

‍

Nog wel een klein tegenvallertje was dat ze allergisch bleek voor siliconen, een basismateriaal voor de brace: na langdurig dragen werd het rood en pijnlijk langs randen van de brace. Het komt maar heel zelden voor, maar Nancy bleek de uitzondering op de regel. Inmiddels heeft Manometric een nieuw model ontwikkeld: de Mano Air, die is gemaakt van een andere type kunststof en als een soort beugel steun geeft waar die nodig is. Eén heeft ze er inmiddels. En net als bij de siliconen brace doet hij precies wat hij moet doen.”Over een paar weken krijg ik er een voor mijn andere hand. Ik kan er bijna niet op wachten.’’

{{gallery2}}